Ποιά είναι η αξιοπιστία του ΔΝΤ στην Ελλάδα;

Η διαμόρφωση των προτάσεων οικονομικής πολιτικής που προτείνει το ΔΝΤ και εφαρμόζονται από τις κυβερνήσεις – στόχους προκύπτουν, εξ όσων γνωρίζω, από ένα μακροοικονομικό υπόδειγμα γενικής ισορροπίας. Στο υπόδειγμα- μοντέλο (ας πούμε προσομοιωτής) προκαλούνται μεταβολές στις μεταβλητές πολιτικής πχ φόροι, δαπάνες  και υπολογίζονται οι επιπτώσεις στα διαφορά μεγέθη της οικονομία, όπως πχ το ΑΕΠ, τα φορολογικά έσοδα.

Δεν θα προσχωρήσω στην κριτική των υποδειγμάτων μακροοικονομικής γενικής ισορροπίας ως εργαλείων οικονομικής πολιτικής (κάποια άλλη φορά ίσως), αλλά θα σχολιάσω μόνο την αποδοτικότητα του συγκεκριμένου μοντέλου στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας και συνεπακόλουθα την άσκηση οικονομικής πολιτικής που στηρίζεται σε αυτό το μοντέλο.

1. 1.     Ο πρώην υπουργός οικονομίας, ο κ. Παπακωνσταντίνου, εφάρμοσε το μέτρο των αποδείξεων, όχι μόνο για την κάλυψη του αφορολόγητου των 12.000 ευρώ, αλλά και μειωμένο φόρο στην περίπτωση που ο φορολογούμενος συγκέντρωνε παραπάνω αποδείξεις. Αποτέλεσμα να πέσουν έξω τα έσοδα του 2011 κατά 1,5 δις!!! Ασφαλώς ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν εφάρμοσε το συγκεκριμένο μέτρο μόνος του (είμαστε στο μνημόνιο). Θεωρώ βέβαιο ότι η πολιτική των αποδείξεων μπήκε στο μοντέλο του ΔΝΤ και έβγαλε ότι τα έσοδα του δημοσίου θα αυξηθούν και οι τροϊκανοί έδωσαν το ΟΚ!
2. 2.     Μόλις τον Ιούνιο το 2011, στην συζήτηση για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, η προβλεπόμενη ύφεση για το 2011 ανερχόταν στο 3,65%. Τον Οκτώβριο του 2011 η προβλεπόμενη ύφεση ανήλθε στο 5,5%!!!

Δηλαδή, το μοντέλο πάνω στο οποίο στηρίζεται όλη αυτή τραγική άσκηση της οικονομικής πολιτικής, και ενδεχομένως και η αποτυχία της, απέτυχε να προσεγγίσει τα φορολογικά έσοδα κατά 1,5 δις, αλλά ακόμη χειρότερα μέσα σε ένα χρονικό διάστημα 3-4 μηνών έπεσε έξω στην πρόβλεψη της του ρυθμού της ύφεσης κατά 53% περίπου. Το ποσοστό αυτό δεν μου φαίνεται στο όριο του στατιστικού λάθους!!!

Ποια αξιοπιστία λοιπόν μπορούν να έχουν οι προτάσεις πολιτικής που προέρχονται από αυτό  μοντέλο; Μάλλον καμία.

Υ.Γ. Με βάση αυτό το μοντέλο, ο ΙΟΒΕ υπολόγισε ότι η απελευθέρωση των ταξί και των δικηγόρων και των άλλων επαγγελμάτων θα οδηγήσει σε μια αύξηση το ΑΕΠ κατά 15%!!! Καταλαβαίνω την αξιοπιστία και αυτής της πρόβλεψης. Καθώς θα έχουμε απελευθερωμένους δικηγόρους οι Έλληνες θα ορμήξουν στα δικαστήρια και θα κάνουν μηνύσεις για να αυξήσουν το ΑΕΠ.

Μείωση του Δημοσίου Τομέα άμεσα;

Το τελευταίο καιρό η συζήτηση για τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων, την μείωση του δημόσιου τομέα, την κατάργηση οργανισμών έχει ανάψει για τα καλά, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις διεξάγεται με  όρους ποδοσφαιρικούς: κακοί ΔΥ- καλοί ιδιωτικοί, κακός δημόσιος τομέας- καλός ιδιωτικός κ.λ.π. Επιπλέον διαπιστώνω σε αυτά που διαβάζω και ακούω μια κρυφή ή και φανερή χαρά για αυτά που συμβαίνουν στον δημόσιο τομέα. Βέβαια πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Εξηγούμαι.

Η ελληνική οικονομία δεν είναι σαν την αγγλική η την αμερικάνικη. Ο δημόσιος τομέας, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, παίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομία. Σύμφωνα με αυτά στοιχεία, το 2008 περιπου το 55% του ΑΕΠ της χώρας εξαρτιόταν άμεσα ή έμμεσα από τον δημόσιο τομέα. Σε μια οικονομία λοιπόν με τέτοιου μεγέθους επίδραση του δημοσίου τομέα  η όποια μείωση του προκαλεί αναπόφευκτα αρνητικές επιδράσεις  και στον ιδιωτικό τομέα. Η επίδραση είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού. 

Χρησιμοποιώντας τους πίνακες εισροών εκροών της ελληνικής οικονομίας για το έτος 2009 (τελευταίο έτος που έχουν δημοσιευθεί από την Eurostat) υπολόγισα τον πολλαπλασιαστή του δημόσιου τομέα. Δηλαδή, την επίδραση που έχει στο σύνολο της οικονομίας η αύξηση ή μείωση του προϊόντος του δημόσιου τομέα κατά 1 ευρώ. 

Ο πίνακας εισροών - εκροών μιας οικονομίας είναι ένας πίνακας διπλής εισόδου που δείχνει τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ όλων των τομέων μιας οικονομίας. Με απλά λόγια, οριζόντια και κάθετα καταγράφονται οι παραγωγικοί κλάδο της οικονομίας πχ γεωργία, αλιεία, χημικά προϊόντα, δημόσιος τομέας. Κάθε διασταύρωση στον πίνακα δίνει την αξία του προϊόντος που παράχθηκε από τον κλάδο που καταγράφεται κάθετα και απορροφήθηκε από τον κλάδο που καταγράφεται οριζόντια. Για παράδειγμα, στην διασταύρωση του κλάδου των μεταφορών (κάθετα) και των χημικών προϊόντων (οριζόντια) έχουμε μια καταγραφή 1.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι για να παράγει το σύνολο της παραγωγής του ο κλάδος των χημικών χρησιμοποίησε εισροές αξίας 1.000 ευρώ από τον κλάδο των μεταφορών. Ο πίνακας εισροών εκροών μας δίνει την εικόνα της πραγματικής οικονομίας.

Με κατάλληλη μεθοδολογία υπολογίζουμε την συνολική επίδραση που θα έχει στην οικονομία η αύξηση μείωση της παραγωγής ενός κλάδου ενώ μπορούμε να μετρήσουμε και τις επιμέρους μεταβολές που θα έχει σε συγκεκριμένους κλάδους. Για την ελληνική λοιπόν οικονομία υπολόγισα τον συνολικό πολλαπλασιαστή του δημοσίου τομέα, δηλαδή την επίδραση της μεταβολής της παράγωγης του δημοσίου στο σύνολο της οικονομίας. Ο συνολικός πολλαπλασιαστής του δημοσίου τομέα για το 2009 ανήλθε στο 2,9. Δηλαδή, μια αύξηση της παραγωγής του δημοσίου τομέα κατά 1 ευρώ προκαλεί αύξηση της εθνικής παραγωγής κατά 2,9 ευρώ εκ των οποίων τα 1,9 ευρώ είναι η αύξηση της παραγωγής του ιδιωτικού τομέα.

Έτσι λοιπόν εξηγείται η πτώση του ΑΕΠ της χώρας. Μια μείωση του δημοσίου τομέα κατά 20 δις ευρώ τα τελευταία 2 χρόνια προκάλεσαν μια συνολική μείωση περίπου 60 δις ευρώ δηλαδή περίπου το 60% της συνολικής πτώσης του ΑΕΠ. Το υπόλοιπο 40% οφείλεται στη αύξηση των φόρων που προκάλεσαν μια ραγδαία μείωση του διαθεσίμου εισοδήματος με αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικά η ιδιωτική κατανάλωση και επένδυση.

Συμπέρασμα: Αναμφίβολα όλο θέλουμε έναν μικρότερο και καλύτερο δημόσιο τομέα. Εν μέσω όμως ύφεσης δεν είναι δυνατόν να ακολουθείται αυτή η πολιτική. Η αλλαγή αυτή είναι ΔΟΜΙΚΗ για την ελληνική οικονομία και απαιτείται ικανός χρόνος με ταυτόχρονη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα για να απορροφά την σταδιακή μείωση. Όλα τα υπόλοιπα είναι ΙΔΕΟΠΛΗΞΙΕΣ τόσο των Ελλήνων αρχοντοχωριατών και των Ευρωπαίων «κολλημένων».