Απο-δημοκρατία

Στις 26 Οκτωβρίου, 6:00 το απόγευμα, πήγα στην εκδήλωση που οργάνωσε το ΑΠΘ για να τιμήσει την εορτή του πολιούχου Αγίου Δημητρίου, την επέτειο του 1940 και την 100η επέτειο από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Η εκδήλωση έγινε στο ΚΘΒΕ διότι το ΑΠΘ λόγω της απεργίας των καθαριστών βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. 

Όλη η περιοχή του Κρατικού Θεάτρου είχε αποκλειστεί από κλούβες της αστυνομίας και για να πλησιάσει κάποιος έπρεπε να περάσει από αστυνομικό έλεγχο. Στην είσοδο του θεάτρου υπήρχαν μηχανήματα ανίχνευσης μετάλλων όπως στα αεροδρόμια. Σύμφωνα με τη αστυνομία, τα μέτρα ελήφθησαν για την αποφυγή επεισοδίων από τυχόν  διαμαρτυρόμενους.

Λυπάμαι πολύ που μια χώρα για να γιορτάσει έχει φτάσει να χρειάζεται αστυνομική προστασία.

Λυπάμαι πολύ που η χώρα μου κατεβαίνει σταδιακά εδώ και μερικά χρόνια την σκάλα της απο-δημοκρατίας (συγχωρέστε το νεολογισμό αλλά νομίζω ότι αντιπροσωπεύει άριστα την πορεία της Ελλάδας). Εξηγούμαι:

Όταν επί τόσα χρόνια ορισμένοι τραμπούκοι της αριστεράς περιόρισαν την ελευθερία σκέψης και έκφρασης στο ελληνικό πανεπιστήμιο και στο δημόσιο σχολείο, κανείς δεν μίλησε.

Όταν οι τραμπούκοι συνδικαλιστές έκλειναν τη μια επιχείρηση μετά την άλλη περιορίζοντας το δικαίωμα του ανθρώπου να εκμεταλλεύεται την περιουσία του ( ο επιχειρηματίας  τα κεφάλαιά του και ο εργαζόμενος την εργασία του) με τον καλύτερο τρόπο, κανείς δεν μίλησε.

Όταν οι τραμπούκοι πολιτικοί εκμεταλλεύθηκαν την δημοκρατία για να πλουτίσουν αυτοί και μια συγκεκριμένη ελίτ δίνοντας ορισμένα ψίχουλα στους υπόλοιπους, και αυτά δανεικά, κανείς δεν μίλησε.

Όταν τραμπούκοι στελέχη και συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ κατάκλεβαν την περιουσία των επιχειρήσεων αυτών, στερώντας μέλλον από τα νέα παιδιά, κανείς δεν μίλησε.

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου είπε το αχαρακτήριστο για μια αστική δημοκρατία "ο μοναδικός θεσμός είναι ο λαός" που αποτελεί στην ουσία κατάλυση αλά Μάο της δημοκρατίας, κανείς δεν μίλησε.

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, το 1994, είπε ότι ή θα κτυπήσουμε το χρέος ή το χρέος θα καταστρέψει την Ελλάδα, και η πολιτική ελίτ συνέχισε να συσσωρεύει χρέος, κανείς δεν μίλησε.

Όταν οι τραμπούκοι της αριστεράς κατέστρεφαν μια ολόκληρη πόλη επί δύο δεκατιές, κανείς δεν μίλησε.

Και ξαφνικά το 2009 όλοι άρχισαν να μιλάνε! Τι για απώλεια εθνικής κυριαρχίας, τι για τοκογλύφους και άλλα φαιδρά. Και δόθηκε το έναυσμα για περαιτέρω ξήλωμα της ήδη μειωμένης δημοκρατίας, όπως ανέφερα προηγουμένως. Και επιταχύνθηκε το κατρακύλισμα.

Άλλος να λέει «δικαίωμα μου να μην τηρώ το νόμο, άλλος να λέει «αντιστέκομαι και δεν πληρώνω τους φόρους», η πρόεδρος των δικαστών να διατείνεται από το πεζοδρόμιο ότι ο τάδε νόμος είναι αντισυνταγματικός (χωρίς να έχει υπάρξει απόφαση δικαστηρίου!) και τέλος στις ιερότερες στιγμές του έθνους, όταν θα πρέπει να υπάρχει ψυχική ανάταση, ομάδες   τραμπούκων εισβάλουν και προπηλακίζουν επισήμους ενώ και η απρεπής  συμπεριφορά ορισμένων νέων στις παρελάσεις, θεωρείται ανάταση του έθνους!

Και έτσι φτάσαμε στο σημείο να εορτάζονται τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης μας υπό αστυνομικό κλοιό από τον φόβο των εγκάθετων τραμπούκων. Και μη μου πει κανείς ότι δεν είναι εγκάθετοι. Ο πραγματικός φτωχός και ο άνεργος έχει αρχοντιά και ξέρει να σέβεται και αντιμετωπίζει την προσωρινή ή μόνιμη κατάστασή του με αξιοπρέπεια. Το έδειξε όλη η μεταπολεμική ιστορία αυτού του έθνους. 

Έτσι η Ελλάδα γλίστρησε σταδιακά από την έστω και ατελή δημοκρατία που προσπάθησε να κτίσει μεταπολιτευτικά, στην δημοκρατία των τραμπούκων. Η κορωνίδα αυτής της εξέλιξης είναι η άνοδος της επιρροής της Χρυσής Αυγής ως αντίπαλο δέος του αριστερού τραμπουκισμού.

Κλείνοντας, οφείλω να ομολογήσω ότι έγραψα τα παραπάνω διότι ζήλεψα τους Ιταλούς βλέποντας την συμπεριφορά του Ricardo Mutti και των θεατών στην όπερα Ναμπούκο  του Βέρντι ( με την ερμηνεία από την χορωδία το Va pensiero, ας διαβάσει ο αναγνώστης τι σημαίνει για τους Ιταλούς αυτό το χορωδιακό κομμάτι) που παρουσιάστηκε στην Ρώμη το 2011, όταν άρχισε να κτυπά η κρίση και την χώρα αυτή. 

Σας  παραθέτω το απόσπασμα

http://www.youtube.com/watch?v=gaXE0v0bJoE

"Va pensiero" - Nabucco - Roma 2011

www.youtube.com

Teatro dell'Opera di Roma Musica di Giuseppe Verdi Direttore Riccardo Muti Regia e Scene Jean-Paul Scarpitta Maestro del Coro Roberto Gabbiani

Η ομίλία του Peter Nijkamp στο 12ο Διεθνές Συνέδριο

12th International Conference on Regional Economic Development -
Economic Society of Thessaloniki - Department of Economics

Saturday October 13, 2012, Thessaloniki, Greece.

...Δείτε περισσότερα

The New Urban World: Sunny Side Up - Prof. Peter Nijkamp

www.youtube.com

Keynote Speech by Professor Peter Nijkamp (Department of Spatial Economics, VU University Amsterdam) entitled: "The New 

Εμπρός για νέες εθνικοποιήσεις, για τον σοσιαλισμό. Ασε τον Εγκελς να λέει!

Από την κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου, με τα καλά της και τα κακά της, ένα από τα χειρότερα κακά είναι ότι πείστηκε ο Έλληνας ότι η εθνικοποίηση και οι στρατιές των δημοσίων υπαλλήλων αποτελούν σοσιαλισμό. Ακόμη και το ΚΚΕ, που τυπικά θα έπρεπε να μελετήσει καλύτερα τις γραφές του, έπεσε στην παγίδα και θεωρεί ακόμη και σήμερα την εθνικοποίηση συνώνυμο του σοσιαλισμού. Τον τελευταίο χρόνο λόγω και της αποσύνθεσης του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ την παντιέρα ανέλαβε να σηκώσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ακούσαμε για παράδειγμα τον Μ. Γκλέζο να μιλεί για κρατικοποίηση των καταθέσεων και άλλους "συριζικούς" κιι οπαδούς του "παλαιού ΠΑΣΟΚ" να εκφράζουν παρόμοιες απόψεις σε άλλα θέματα όπως να μην πουληθούν κρατικές επιχειρήσεις, πχ ΟΣΕ, αμυντικά βιομηχανίες.

Προχθές, ξεσκονίζοντας την βιβλιοθήκη μου «έπεσα» πάνω σε ένα βιβλίο, που είχα αγοράσει ως φοιτητής στον Καναδά, με την αλληλογραφία του Μαρξ και του Εγκελς.

Άρχισα να το ξεφυλλίζω για να θυμηθώ λίγο τα παλιά και έπεσα σε μια επιστολή που έστειλε ο Έγκελς  στον Έντουαρντ Μπερνστάϊν. Επειδή αυτά που γράφει ο Εγκελς δίνουν ακριβώς μια καθαρή εικόνα του τι έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια, αποφάσισα να την μεταφράσω και να την δημοσιεύσω.

Γράφει λοιπόν ο Frederick Engels  προς τον Έντουαρντ Μπερνστάϊν[1]:

Είναι απλά επιτηδευμένο ψέμα, που διακινείται από την μπουρζουαζία του Μάντσεστερ προς δικό της όφελος φυσικά, ότι αποτελεί «σοσιαλισμό»[2] η κάθε παρέμβαση του κράτους στον ελεύθερο ανταγωνισμό – για παράδειγμα οι προστατευτικοί δασμοί, το μονοπώλιο καπνού, η εθνικοποίηση ορισμένων κλάδων της βιομηχανίας!,[3] το βασιλικό εργοστάσιο κατασκευής πορσελάνης. Εμείς θα έπρεπε να ασκούμε κριτική σε αυτήν την θέση και να μην την πιστεύουμε.[4] Εάν πιστέψουμε σε αυτήν την θέση (ότι δηλαδή η παρέμβαση του κράτους στον ελεύθερο ανταγωνισμό αποτελεί σοσιαλισμό) και αναπτύξουμε μια θεωρία βασισμένη σε αυτήν πίστη, η θεωρία αυτή θα καταρρεύσει μαζί με τις προκείμενές της (υποθέσεις) με την απλή απόδειξη ότι αυτός o υποτιθέμενος σοσιαλισμός δεν είναι τίποτε παραπάνω από: α) μια αντίδραση της φεουδαρχίας και β) μια δικαιολογία για να συγκέντρωση ακόμη περισσότερα χρήματα. Σε δεύτερο επίπεδο, στόχος είναι να μετατρέψουν όσο το δυνατόν περισσότερους προλετάριους σε δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους που θα εξαρτώνται από το κράτος, οργανώνοντας έτσι ένα δεύτερο στρατό,   παράλληλα με τον πειθαρχημένο στρατό των ενόπλων, τον στρατό των δημοσίων υπαλλήλων! Και κλείνει γράφοντας: Εκεί οδηγούνται οι άνθρωποι εάν πιστεύουν αυτά που λέει η μπουρζουαζία ότι πιστεύει, ενώ κάνει πως τα πιστεύει: ότι το κράτος σημαίνει σοσιαλισμό…

Χωρίς σχόλιο.

    

---

[1] Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο K.Marx  and F.Engels “Selected Correspondence” Progress Publishers, Moscow, USSR (in English)

[2] Τα εισαγωγικά είναι του Engels

[3] Ο τονισμός δικός μου

[4] Η πλάγια γραφή του Engels